Վատ ընկեր

Արջը, աղվեսն ու դաշտամուկը ընկերացան:

-Ընկերությունն ինչ է, որ  չկարողանանք անել,- մտածեց արջը`արջավարի ձեռնաբաց:Ես իմ ունեցածը կկիսեմ ընկերներիս հետ:

-Դե, ընկերություն է, կանենք` կքնենք, կարթնանանք,կուտենք, կխմենք: Ընկերություն է էլի,էլ ոնց պիտի  լինի`կլինի,-մտածեց աղվեսը:

-Հա, լավ է, Էս աշխարհից քիչ կվախենամ`ընկերներ կունենամ: Արևի տակ ման գալն էլ ինձ համար մարդավարի կլինի,-մտածեց դաշտամուկը:

Մտածեցին,որոշեցին ու ընկերացան:

-Մի պարկ ցորեն եմ ամբարել: Գարնանը ցանելու համար այն շատ-շատ է,-դիմեց նրանց արջը:Եկեք ամեն մեկիդ բաժին տամ,ինչ ուզում եք արեք ձեր բաժին ցորենը: Մնացածը թող մնա գարնանացանին:

-Եղավ,-ուրախացավ աղվեսն ու վերցրեց արջի տված մի բուռ ցորենը:

-Կտանեմ,հավերին կգայթակղեմ: Ցորենը նրանց ոտի տակ կփռեմ ու ես այդ հավերին հատ-հատ կհավաքեմ,-որոշեց նա:

-Շատ լավ,-ուրախացավ դաշտամուկը,- վերցրեց իր բաժին ցորենն ու տարավ աչքից հեռու վայելելու:

Ձմեռն անցավ,եկավ գարուն:Վար ու ցանքի ժամանակն էր: Արջը,որ երկար քնով էր անցել`արթնացավ:

-Ո՞ւր եք, իմ ընկերներ,-ձայնեց արջը: Աղվես,դաշտամուկ, շուտ այստեղ եկեք, գնանք ցորենը ցանելու:

Ձայնեց ու մտավ մառան ցորենը բերելու: Բայց այնտեղ նույնիսկ մի կորեկ չգտավ:Ցորենի պարկը դատարկ ու կրծոտված ընկած էր:

-Ընկերներ,-մռնչաց արջը գոռալու նման,-շուտ մառան եկեք,-ցորենը գողացել են:

Բայց արջի մռնչոցը անարձագանք մնաց: Ոչ աղվեսը, ոչ  էլ դաշտամուկը` մառան չգնացին:

Երբ արջը կատաղած գնաց ընկերների մոտ, տեսավ որ նրանք թեժ կռվի մեջ են`քիչ է մնում իրար ուտեն:

-Ինչո՞ւ ես գողացել, ստոր, հողոտ արարած,- դաշտամկան վրա կատաղած հարձակվում էր աղվեսը:

-Բա դու ինչո՞ւ ես գողացել,-ծվծվում էր դաշտամուկը պաշտպանվելու փոխարեն թռչկոտելով այս ու այն կողմ:

-Ախ դուք անամոթներ,մի սրանց տեսեք,-գոռաց զայրացած արջը,-բանի տեղ չիմանաք: Դեռ ընկերներ էլ ձեզ համարում եք: Կորեք աչքիցս, ես էլ ձեր ընկերը չեմ,-ասաց արջն ու աչքի առաջը ջուր առած գնաց դեպի ընկերները:

Աղվեսը պուկ փախավ սարն ի վեր, ժայռն ի վար: Մտավ խոր ձոր, գտավ մութ անտառ, թաքնվեց՝ կորավ արջի աչքից:

Դաշտամուկը հենց արջի ու աղվեսի աչքի առաջ գետնի տակն անցավ:

Այդ օրվանից աղվեսը զգուշանում է արջին տեսնելիս` նրա աչքին աշխատում է չերևալ: Դաշտամկան գործը դժվարացել էր`աղվեսը չէր էլ ուզում հիշել,որ ընկերներ են եղել: Նա որոշել էր դաշտամկան ցեղի վերջը տալ` հերթով բռնելով և ուտելով նրա բարեկամներին: Իբր թե`դաշտամկանը չէր  կարողանում ներել,որ վատ ընկեր էր…

Հեղինակ` Հասմիկ Աջամյան